Sürekli başkalarını suçlayıp duruyoruz.Ne yazık ki bunu yaparak kendi eksiklerimizi göremiyoruz.Neden kendimizi mükemmel,ideal olarak kabul ediyoruz?Neden herkes gibi kendimizin de kusurlarının olduğunu kabul edemiyoruz?Yoksa bunu yapmaktan korkuyor muyuz?İnsanın güvendiği dağlarda kar olduğunu kabul etmesi ne acı olur değil mi?Bencillik gözlerimize kat kat perde olmuş.Ne yazık...
Öfke,nefret,sevgi,heyecan...Bütün duygularımız hakikati görmemize mani oluyor zaman zaman.Sabır,sukunet ve sakinlik gerekiyor.Yoksa bu çirkin sularda sapmış pusulalarımızın ardından sürüklenmeye devam edeceğiz.
